Λαμβάνοντας υπόψη την πολύ καλή επιδημιολογική εικόνα που παρατηρείται σήμερα στην Κύπρο, η Κυβέρνηση άναψε το πράσινο φώς για να εισέλθουμε σε νέα φάση Χαλάρωσης των Περιοριστικών Μέτρων, τα οποία περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων και την επαναλειτουργία των Κολυμβητηρίων και Γυμναστηρίων κάτω από προυποθέσεις.
Παρόλο που η κατ’ οίκον απομόνωση και ο περιορισμός των μετακινήσεων μας με το σύνθημα: «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ», λειτούργησε με απόλυτη επιτυχία, όσον αφορά την μείωση της εξάπλωσης του Ιού και την προφύλαξη της Υγείας μας, εν τούτοις η πρακτική αυτή δεν λειτούργησε με ανάλογο τρόπο, όσον αφορά τις δυσμενείς επιπτώσεις που επέφερε η παρατεταμένη Φυσική Αδράνεια και Μυϊκή Απραξία στο επίπεδο της Φυσικής μας Κατάστασης και του Βιολογικού μας Δυναμικού.
Δυστυχώς η Άσκηση δεν ακολουθεί τους Νόμους της Οικονομίας, «περί Αποταμιεύσεως», αλλά υπακούει στους δικούς της Νόμους, τους Νόμους της Φύσης, όπου ισχύει ή αρχή της «Χρήσης και Αχρησίας» που σημαίνει ότι: «είτε το Χρησιμοποιείς ή το Χάνεις»
Η Απόλυτη Φυσική Αδράνεια οδηγεί γρήγορα σε σημαντικές βιολογικές αποπροσαρμογές και απώλειες. Η Μειωμένη Φυσική Δραστηριότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα, οδηγεί επίσης, εξελικτικά, σε σημαντική βιολογική φθορά, με βραδύτερο όμως ρυθμό.
Η πλήρης διακοπή της άσκησης, προκαλεί πλήθος αρνητικών συνεπειών για την Αθλητική Απόδοση και την Υγεία τόσο σε Αθλητές και Αθλουμένους, όσο και σε Υγιής Ενήλικες και σε άτομα με Χρόνιες Παθήσεις και Αναπηρίες.
Η Φυσική Αδράνεια αναγνωρίζεται σήμερα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ως ο Τέταρτος Παράγοντας Κινδύνου για την Παγκόσμια Θνησιμότητα.
Τα πιο πάνω αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη σημασία, εάν λάβουμε υπόψη μας, ότι σύμφωνα με τον ορισμό που έχει δώσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας για την «Υγεία», από το 1948 και παραμένει αναλλοίωτος μέχρι σήμερα: «Υγεία είναι μια κατάσταση πλήρους σωματικής, νοητικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι απλώς η απουσία νόσου ή αναπηρίας.»
Κατανοώντας την τεράστια σημασία που έχει η Φυσική Δραστηριότητα στον ανθρώπινο οργανισμό για την Πρόληψη, την Βελτίωση και την Προαγωγή της Υγείας, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σε συνεργασία με τον Τομέα Αθλητισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και με ομάδα Ειδικών Εμπειρογνωμόνων, στην οποία είχα την τιμή να συμμετέχω, συνέταξε 23 κατευθυντήριες οδηγίες, για την προαγωγή της Υγείας μέσω της Άσκησης, οι οποίες θα πρέπει να υιοθετηθούν ως Καλές Πρακτικές από τις Κυβερνήσεις όλων των Κρατών Μελών της Ε.Ε.
Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και συστάσεις που αφορούν, το Είδος, την Συχνότητα, την Διάρκεια και την Ένταση της Άσκησης, για διάφορες ηλικιακές κατηγορίες και ομάδες του πληθυσμού, προκειμένου η άσκηση να παρέχει τα ελάχιστα προπονητικά ερεθίσματα για την διατήρηση της σωματικής και ψυχικής υγείας.
Οι συστάσεις που ακολουθούν, βασίζονται σε Διεθνή Ερευνητικά Δεδομένα, σε κατευθυντήριες γραμμές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (WHO), του Αμερικανικού Κολλεγίου Αθλητιατρικής (ACSM), της Παγκόσμιας Αθλητιατρικής Ομοσπονδίας (FIMS) και άλλων Διεθνών Οργανισμών.
ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΑΘΛΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ:
Οι Αθλητές και οι Προπονητές θα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι Βιολογικές Προσαρμογές που προκαλούνται με την προπόνηση δεν είναι μόνιμες, αλλά αντιστρέφονται ταχύτατα με τον περιορισμό της προπόνησης και εξαφανίζονται πλήρως, με την πλήρη διακοπή της προπόνησης και την Μυϊκή Απραξία. (Saltin et al 1967, Mujika et al 2001)
Θα πρέπει να γνωρίζουν επίσης ότι οι όποιες προπονητικές προσαρμογές αποκτήθηκαν πρίν την περίοδο της πανδημίας Covid-19, έχουν σε μεγάλο βαθμό αντιστραφεί, λόγω της μακράς περιόδου που παρέμειναν σε φυσική αδράνεια.
Η επαναφορά τους στους κανονικούς ρυθμούς προπόνησης θα πρέπει να γίνει με πολύ αργούς ρυθμούς και με χαμηλές εντάσεις, για την αποφυγή πιθανών τραυματισμών, καθώς το σώμα κατά την περίοδο της «καραντίνας» έχει υποστεί ένα βιολογικό εκφυλισμό ή καλύτερα μια λειτουργική «αποπροσαρμογή» η οποία έχει μειώσει σημαντικά το επίπεδο της Φυσικής τους Κατάστασης και έχει αυξήσει τις πιθανότητες τους για μυϊκό ή άλλου είδους Τραυματισμό.
Σημειώνεται ότι, ο χρόνος που απαιτείται για την επανάκτηση μιας προσαρμογής, είναι πολύ μεγαλύτερος από τον χρόνο που απαιτήθηκε για την απώλεια της. (Saltin et al 1968, Booth 1977 and Terjung 1995).
Οι προπονητές θα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι αθλητές τους που είχαν πολύ καλά επίπεδα Φυσικής Κατάστασης, θα χρειαστούν περισσότερο χρόνο ανάκτησης των Φυσικών Ικανοτήτων που έχασαν, σε σχέση με τους αθλητές που είχαν χαμηλό ή μέτριο επίπεδο φυσικής κατάστασης. (Saltin et al 1968- Circulation 38(7):75)
Ενδεικτικά αναφέρω πιο κάτω τις πιο σημαντικές λειτουργικές αποπροσαρμογές που έχουν προκληθεί λόγω του περιορισμού ή και της διακοπής της προπόνησης.
ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΟΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ (ΑΕΡΟΒΙΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ)
Η αποχή από την προπόνηση μπορεί να περιορίσει σημαντικά την ικανότητα του Καρδιαγγειακού Συστήματος. (Motoyama M, Sunami Y, Kinoshita et al – Med Sci Sports Exerc. 1998). Διακοπή της προπόνησης για 12 εβδομάδες, έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια των περισσοτέρων Καρδιαγγειακών Προσαρμογών που επιτεύχθησαν με την προπόνηση. (Kendrick et al 1971, Drinkwater and Horvath 1972). Οι μελέτες κατέδειξαν ότι η διαταραχή στην καρδιαγγειακή λειτουργία μετά απο μερικές εβδομάδες φυσικής αδράνειας, οφείλεται κατά κύριο λόγο στην μείωση του όγκου του πλάσματος, με επακόλουθο την μείωση του όγκου παλμού και τελικά την μείωση της Μέγιστης Πρόσληψης Οξυγόνου (VO2max). (Saltin, Blomqvist et al 1968, Buderer et al 1976). Παρατηρείται επίσης μείωση της συσταλτικότητας του Μυοκαρδίου. (S.A. Bergman, Hoffer et al 1976)
Η Αερόβια Ικανότητα θα μπορούσε να διατηρηθεί στα επίπεδα που ήταν πριν την διακοπή της άσκησης, αν οι αθλητές μπορούσαν να προπονούνταν τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα με εντάσεις όμως, όχι χαμηλότερες του 70% της Μέγιστης Πρόσληψης Οξυγόνου. (VO2max) (Hickson et al – Journal of Applied Physiology 1985, Brynteson et al 1973).
Σημειώνεται επίσης ότι οι απώλειες που παρατηρούνται στην Αερόβια Ικανότητα δηλαδή στην Καρδιοαναπνευστική Αντοχή είναι πολύ μεγαλύτερες από τις απώλειες που παρατηρούνται στα δυναμικά χαρακτηριστικά, δηλαδή, στην Μυϊκή Δύναμη, στην Μυϊκή Ισχύ και στην Μυϊκή Αντοχή κατά την διάρκεια του ίδιου χρονικού διαστήματος. (Drinkwater and Horvath – Medicine & Science in Sports 1972)
ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΥΡΟΜΥΪΚΩΝ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΤΩΝ ΜΥΩΝ
Οι αποπροσαρμογές που υφίστανται οι μύες από τις πρώτες κιόλας ώρες της φυσικής αδράνειας ή της ακινητοποίησης του, οδηγούν σύντομα σε Μυϊκή Ατροφία, Απώλεια Μυϊκής Μάζας και Απώλεια Δύναμης. (Appel 1990)
Οι Μύες του σώματος που ξαφνικά υπολειτουργούν ή ακινητοποιούνται για οποιοδήποτε λόγο, πολύ γρήγορα οδηγούνται σε μια εκφυλιστική κατάσταση, που λέγεται Μυϊκή Ατροφία, η οποία επηρεάζει σημαντικά την Δομή και την Λειτουργία των μυών, όπως: μειώνοντας, την εγκάρσια διατομή του μυός , δηλαδή το πάχος του μυός, το οποίο έχει άμεση επίδραση στα Δυναμικά Χαρακτηριστικά του, δηλαδή στην Μείωση της Δύναμης, της Μυϊκής Ισχύος και της Μυϊκής Αντοχής.
Θεωρώ ότι δεν είναι στόχος του παρόντος άρθρου να επεξηγηθούν οι φυσιολογικοί μηχανισμοί που προκαλούν τις πιο πάνω απώλειες, των Δυναμικών Χαρακτηριστικών των Μυών, αλλά περισσότερο να τονιστεί η σημασία που πρέπει να δοθεί στην αποφυγή τραυματισμών ιδιαίτερα, στα αρχικά στάδια της προπόνησης.
ΠΡΟΛΗΨΗ ΜΥΟΣΚΕΛΕΤΙΚΩΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΚΑΚΩΣΕΩΝ
Η προσπάθεια που καταβάλλεται από κάποιους, για να ανακτήσουν γρηγορότερα το επίπεδο της Φυσικής Κατάστασης που είχαν πρίν την περίοδο της απομόνωσης, με συχνότερα προγράμματα γύμνασης και με προπονητικές επιβαρύνσεις, που υπερβαίνουν τα μέγιστα όρια προσαρμογής του οργανισμού τους, (δηλαδή αυτό που λέμε «Γρήγορη Προοδευτικότητα» χωρίς δηλαδή να μεσολαβεί φάση σταθεροποίησης ή το στάδιο προσαρμογής του οργανισμού στο προπονητικό ερέθισμα), κινδυνεύουν να υποστούν μυοσκελετικούς τραυματισμούς ή και άλλες αθλητικές κακώσεις.
Είναι πολύ σημαντικό, οι Προπονητές να γνωρίζουν ότι, οι κυριώτερες αιτίες πρόκλησης των Αθλητικών Τραυματισμών οφείλονται: στην Ανεπαρκή Φυσική Κατάσταση, στην Ανεπαρκή Προθέρμανση και Αποθεραπεία, στην Γρήγορη Προοδευτικότητα, στις Υψηλές Εντάσεις, στην Υπέρμετρη Επιφόρτιση, στην Ελλειπή Αποκατάσταση, στην Μειωμένη αρθρική κινητικότητα – Ελαστικότητα, στον Κακό Σχεδιασμό της Προπόνησης, στις Αντίξοες Συνθήκες Προπόνησης, στην απουσία Εργομετρικού Ελέγχου, κλπ.
Καταληκτικά, συστήνεται προοδευτική προπονητική επιβάρυνση, με πολύ καλή προθέρμανση και καλή αποθεραπεία, με πολλές διατατικές ασκήσεις στην αρχή και στο τέλος του προπονητικού προγράμματος.
ΠΡΟΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΑΝΑΨΥΧΗΣ
Πλήθος ερευνητικών δεδομένων έχουν καταδείξει την άρρηκτη σχέση και επίδραση ανάμεσα στην Άσκηση, την Ευρωστία και την Υγεία του Ανθρώπου. (Bouchard C. , Shephard R & Stephens, T. 1994)
Όπως έχω ήδη αναφερθεί, λόγω των περιοριστικών μέτρων έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό το επίπεδο της Φυσικής μας Κατάστασης, αλλά αναπόφευκτα, σε κάποιο βαθμό και της Υγείας μας, ανεξάρτητα αν αυτό δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό απο τους περισσότερους υγιής ενήλικες.
Τα παραπάνω αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα στα άτομα που αντιμετωπίζουν χρόνια νοσήματα ιδιαίτερα στην καρδιοαναπνευστική λειτουργία και η καθημερινή άσκηση αποτελούσε γι αυτούς μέρος της θεραπευτικής τους αγωγής, αυξάνοντας την λειτουργική τους ικανότητα, μειώνοντας το επίπεδο της νοσηρότητας και βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής τους. (Shephard R, & Balady GJ. Circulation 1999)
Με την άρση των περιοριστικών μέτρων και εν μέσω της καλοκαιρινής περιόδου, όπου η διάθεση για άθληση, κίνηση και γυμναστική είναι αυξημένη, όχι μόνο για λόγους υγείας αλλά και για λόγους εμφάνισης, θα πρέπει αυτοί που προτίθενται να γυμναστούν να έχουν υπόψη τους και τα πιο κάτω:
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνιστά ότι τα άτομα ηλικίας 18-64 ετών πρέπει να κάνουν 150 λεπτά την εβδομάδα αερόβια δραστηριότητα, μέτριας έντασης ή 75 λεπτά αερόβια άσκηση υψηλής έντασης ή έναν ισοδύναμο ενδιάμεσο συνδυασμό μέτριας προς έντονης μυϊκής δραστηριότητας
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας το 6% των θανάτων που προκύπτουν παγκοσμίως οφείλεται στην έλλειψη άσκησης και στην φυσική αδράνεια.
Όταν αναφερόμαστε στον όρο Φυσική Δραστηριότητα εννοούμε κάθε μορφή κίνησης ή μυϊκής δραστηριότητας που καταναλώνει ενέργεια πάνω από το επίπεδο της ηρεμίας.
Συνεπώς το σύνηθες επιχείρημα που προβάλλουν οι περισσότεροι περί «Έλλειψης Χρόνου» για να πάνε σε κάποιο Γυμναστήριο να γυμναστούν, μπορεί εύκολα να καταρριφθεί, προτείνοντας τους να ενσωματώσουν την άσκηση, με Φυσική Δραστηριότητα, μέσα στον καθημερινό τρόπο ζωής τους, όπως: ενασχόληση με δουλειές του σπιτιού, καθάρισμα κήπου, ανέβασμα σκαλιών αντί της χρήσης του ανελκυστήρα, βάδισμα και χρήση του ποδηλάτου, αντί του αυτοκινήτου, κλπ
Για όσους έχουν διάθεση να γυμνάζονται και προτίθενται να ακολουθήσουν τις συστάσεις του (WHO) για Αερόβια Άσκηση, τουλάχιστον 150 λεπτών την εβδομάδα, έχουν την δυνατότητα να το κάνουν αυτό διαλειμματικά. Δηλαδή, η καθημερινή συνεχής άσκηση των 30 λεπτών, θα μπορεί να γίνει σε διαφορετικές ώρες από δύο 15 λεπτα ή από τρία 10 λεπτα την κάθε φορά.
Ένα παράδειγμα Μέτριας Έντασης Άσκηση είναι το: Βάδισμα με ταχύτητα 5 – 6 km/h δηλαδή 10 – 12 λεπτά το χιλιόμετρο, ανάλογα και με τις ατομικές ικανότητες.
Οι Ευεργετικές Επιδράσεις της Άσκησης για την Υγεία είναι περισσότερες όταν ή άσκηση είναι Εντονότερη, Διαρκεί Περισσότερο και γίνεται Συχνότερα.
Θα πρέπει όμως η αύξηση της Έντασης να γίνεται προοδευτικά και βαθμιαία για την αποφυγή τραυματισμών.
Η Αερόβια Άσκηση η οποία βελτιώνει την Καρδιοαναπνευστική Λειτουργία καλό θα ήταν να συμπληρώνεται δύο φορές την εβδομάδα και από ασκήσεις ενδυνάμωσης για την βελτίωση της Μυοσκελετικής Λειτουργίας. (Paffenberger R.S. & Olsen E. Human Kinetics Publishers 1996)
ΑΣΚΗΣΗ ΓΙΑ ΦΥΣΙΚΗ ΕΥΡΩΣΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΕΦΗΒΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τα άτομα ηλικίας 5-17 ετών θα πρέπει να συγκεντρώνουν καθημερινά τουλάχιστον 60 λεπτά μέτρια προς έντονη σωματική δραστηριότητα, ενώ η σωματική δραστηριότητα που υπερβαίνει τα 60 λεπτά παρέχει πρόσθετα οφέλη για την υγεία.
Η σωματική δραστηριότητα στις μικρές ηλικίες θα πρέπει να περιλαμβάνει παιχνίδι, αθλοπαιδιές, ανάπτυξη κινητικών δεξιοτήτων, ενασχόληση με τον αθλητισμό, παιχνίδια αναψυχής και φυσικά την άσκηση στα πλαίσια του σχολικού προγράμματος. Το μεγαλύτερο μέρος των φυσικών αυτών δραστηριοτήτων θα πρέπει να είναι αερόβιο ενώ οι δραστηριότητες για ενίσχυση των μυών και των οστών θα πρέπει να γίνονται τουλάχιστον 2 – 3 φορές την εβδομάδα.
ΠΡΟΣ ΝΕΑΡΟΥΣ ΑΘΛΟΥΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΩΝ
Με βάση τα αποτελέσματα Έρευνας που πραγματοποιήθηκε από μια διεθνή ομάδα επιστημόνων εξειδικευμένων σε θέματα Ντόπινγκ, στην οποία συμμετείχε και ο Κυπριακός Οργανισμός Αθλητισμού, μέσω του ΚΑΕΚ, στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Ερευνητικού Προγράμματος Erasmus Safeyou+ διαπιστώθηκαν σοβαρά προβλήματα στο χώρο της Αθλούμενης Νεολαίας τα οποία, θέτουν σε κίνδυνο την Υγιή άθληση και κρούουν απειλητικά τον κώδωνα του κινδύνου στην Δημόσια Υγεία.
Συγκεκριμένα η έρευνα, όσον αφορά την Κύπρο, κατέδειξε ότι σχεδόν 1 στους 3 νεαρούς Κύπριους αθλούμενους των Γυμναστηρίων, ηλικίας 16 – 25 χρονών που συμμετείχε στο δείγμα της έρευνας δήλωσε ότι κάνει, ή έκανε χρήση τουλάχιστο μία φορά στην ζωή του απαγορευμένες Ουσίες (ΟΒΕΑ) Ουσίες Βελτίωσης της Εμφάνισης και Απόδοσης του.
Η ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΤΕΔΕΙΞΕ ΟΤΙ ΚΥΡΙΑ ΑΙΤΙΑ ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ
Η εικόνα που έχουμε για το σώμα μας επηρεάζεται από την οικογένεια μας τους φίλους μας, τα ΜΜΕ και γενικότερα από την νοοτροπία της κοινωνίας που ζούμε,
και κυρίως από την σκέψη ότι θέλουμε το σώμα μας να είναι ελκυστικό. Όλα τα πιο πάνω οδηγούν τους νέους στο ψυχολογικό φαινόμενο της εποχής μας που λέγεται: «ΑΓΧΟΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ»
Ιδιαίτερη έξαρση του φαινομένου παρουσιάζεται τώρα τους καλοκαιρινούς μύες για την ετοιμασία του κατάλληλου και γυμνασμένου σώματος στις παραλίες. Για την επίτευξη του πιο πάνω στόχου ορισμένα άτομα διακινδυνεύουν την υγεία τους, είτε επιφορτίζοντας το σώμα τους με προπονητικό φορτίο πέραν των δυνατοτήτων προσαρμογής του είτε κάνοντας χρήση επικίνδυνων ουσιών για την υγεία τους με στόχο την βελτίωση της εικόνας τους.
Συστήνεται όπως οι Γυμναστές στον χώρο των Γυμναστηρίων επαγρυπνούν για τον εντοπισμό τέτοιων φαινομένων και επενεργούν άμεσα, δίνοντας την κατάλληλη ενημέρωση και καθοδήγηση για την τήρηση της ορθής διαδικασίας γύμνασης με βάση τις νομοτελειακές αρχές της προπόνησης και ορθής διατροφής.
ΑΣΚΗΣΗ ΓΙΑ ΦΥΣΙΚΗ ΕΥΡΩΣΤΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ
Για ηλικίες άνω των 65 ετών, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συστήνει όπως η σωματική δραστηριότητα περιλαμβάνει περπάτημα, ασκήσεις κινητικότητας ελαφρή τρέξιμο, ποδηλασία, εργασίες στο σπίτι, στον κήπο κλπ.
Τα άτομα αυτής της ηλικίας θα πρέπει να συγκεντρώνουν εβδομαδιαία: τουλάχιστον 150 λεπτά αερόβιας σωματικής δραστηριότητας μέτριας έντασης. Η αερόβια δραστηριότητα μπορεί να γίνεται και διαλειμματικά και να χωρίζεται σε περιόδους συνεχούς άσκησης τουλάχιστον 10 λεπτών.
Για επιπρόσθετα οφέλη για την υγεία συνίσταται η αύξηση της μέτριας έντασης αερόβιας δραστηριότητας στα 300 λεπτά την εβδομάδα.
Οι δραστηριότητες για την ενίσχυση των μυϊκών ομάδων πρέπει να γίνονται 2 ή και περισσότερες φορές την βδομάδα
ΑΣΚΗΣΗ ΓΙΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΧΡΟΝΙΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ
Η Άσκηση αποτελεί σήμερα διεθνώς την σημαντικότερη και καταλληλότερη μη φαρμακευτική συνιστώσα για την πρόληψη και αποκατάσταση χρόνιων νοσημάτων. (Pollock ML & Wilmore JH, Exercise in Health and Disease – 1990 – Shephard RJ 1985)
Οι χρόνιες παθήσεις αποτελούν σήμερα τις κύριες αιτίες νοσηρότητας και πρόωρης θνησιμότητας παγκοσμίως, τόσο στις ανεπτυγμένες όσο και στις αναπτυσσόμενες χώρες (C. Bouchard, R. J. Stephard, T. Stephens – Human Kinetics 1994)
Η άσκηση ως μέσο Θεραπευτικής Αγωγής για άτομα με χρόνιες παθήσεις δεν συμβάλλει απλώς στην επιστροφή των ασθενών στην κοινωνική και επαγγελματική τους δράση αλλά επιφέρει πολλαπλά άλλα θετικά οφέλη τόσο στη σωματική όσο και στην ψυχική τους υγεία βελτιώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα ζωής τους.
Ωστόσο, για να είναι η άσκηση ασφαλής και αποτελεσματική για τον αθλούμενο ασθενή, θα πρέπει η συνταγογράφηση της, να είναι εξειδικευμένη με βάση την παθοφυσιολογία της Νόσου και εξατομικευμένη με βάση την κλινική και λειτουργική κατάσταση του ασθενή. Εννοείται ότι το προπονητικό πρόγραμμα θα πρέπει να βασίζεται στις αρχές της Αθλητικής,
Αθλητιατρικής και Προπονητικής Επιστήμης.
Τα άτομα με χρόνιες παθήσεις, ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και την σοβαρότητα της νόσου θα πρέπει να ακολουθούν εξατομικευμένα προπονητικά προγράμματα, που θα έχουν ως κύριο στόχο την βελτίωση της αερόβιας ικανότητας τους αλλά θα περιλαμβάνουν και ασκήσεις γενικής ενδυνάμωσης και κινητικότητας των αρθρώσεων. Η μυϊκή ενδυνάμωση σε συνδυασμό με ασκήσεις ισορροπίας, μπορεί να συμβάλουν στην αποφυγή των πτώσεων..
Η αερόβια άσκηση μπορεί να περιλαμβάνει περπάτημα μέτριας έντασης, η και τρέξιμο χαμηλής έντασης jogging, τουλάχιστο για 30 λεπτά τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας. Εάν τα 30 λεπτά συνεχόμενης άσκησης δεν είναι εφικτά, προτείνεται η άσκηση να γίνεται διαλειμματικά με δύο 15 λεπτα ή από τρία 10 λεπτα την κάθε φορά.
Συστήνεται όπως, πριν την έναρξη οποιουδήποτε προγράμματος άσκησης, τα άτομα με χρόνιες παθήσεις, να έρχονται σε συνεννόηση πρώτα με τον ιατρό τους.
Τελειώνοντας θα πρέπει πάντοτε να έχουμε υπόψη μας ότι η άσκηση δεν σταματάει ποτέ, γίνεται δια βίου, τηρώντας και εφαρμόζοντας την πιο κάτω ρήση, ότι:
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΑΘΛΕΙΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ !!
