Τις περισσότερες φορές η συναισθηματική επένδυση που κάνουν οι γονείς για τη σχολική απόδοση των παιδιών τους είναι τεράστια και δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Τι είναι καλύτερο για τα παιδιά μας;
Εδώ πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων. Ο βραχυπρόθεσμος στόχος μπορεί να είναι η βαθμολογία τριμήνου ή η εισαγωγή του παιδιού στο πανεπιστήμιο.
Και ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι συνήθως για τους περισσότερους γονείς να υποστηρίξουν το παιδί τους ώστε να γίνει ένα ικανό και ευτυχισμένο άτομο. Η καταπίεση ωστόσο δεν είναι αποτελεσματική, ούτε για τους μακροπρόθεσμους ούτε για τους βραχυπρόθεσμους στόχους.
«Αν δεν του πω εγώ, δεν διαβάζει»
Όσο οι γονείς κουβαλάνε όλο το άγχος, το παιδί δεν αναλαμβάνει τη δική του ευθύνη. Συχνά άλλωστε η αδιαφορία του παιδιού λειτουργεί ως αντίβαρο στη φόρτιση του γονέα. Ένας γονιός που συνεχώς καταδιώκει το παιδί του προκειμένου να τον κάνει γιατρό, δικηγόρο, αρχιτέκτονα ίσως και να το απομακρύνει συναισθηματικά.
Δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε το παιδί να συγκεντρωθεί στο διάβασμα ακόμα και έχει το βιβλίο ανοιχτό μπροστά του και δεν μπορούμε να το αναγκάσουμε να αφομοιώσει καινούργιες γνώσεις, επειδή κάτι τέτοιο προϋποθέτει συνειδητή προσπάθεια.
Το παιδί θα βρει τους δικούς του στόχους κι εμείς θα πρέπει να τους σεβαστούμε. Έτσι του δίνουμε το μήνυμα ότι το εμπιστευόμαστε και το αγαπάμε για αυτό που είναι. Το μήνυμα αυτό είναι το πιο σημαντικό εφόδιο για την ανάδειξη μιας δυναμικής και ισορροπημένης προσωπικότητας στο μέλλον. Αντίθετα, ένα παιδί που αισθάνεται ότι αγαπιέται υπό όρους θα δυσκολευτεί να πιστέψει στον εαυτό του.
Με την πίεση το μόνο που κερδίζουμε είναι η αποστροφή προς τη γνώση. Η μελέτη μετατρέπεται σε αγγαρεία, σε μια δυσάρεστη εμπειρία, σε μια αρνητικά επιφορτισμένη “δουλειά”, με φωνές, με αρνητικούς χαρακτηρισμούς των παιδιών, και τελικά σε μια καταστροφική για την αυτοεκτίμησή τους διαδικασία.
Με άλλα λόγια, “δεν είσαι ικανός, αρκετός” και πρέπει να σε πιέσω για να τα καταφέρεις. Η σημαντικότητα της αυτορρύθμισης εξαφανίζεται. Έτσι το παιδί αισθάνεται ανήμπορο, εξαρτώμενο και χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ενώ επιπλέον αποστρέφεται το διάβασμα που είναι πια άρρηκτα συνδεδεμένο με όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα.
Εμείς είμαστε το παράδειγμα
Η πίεση έχει να κάνει με την εύκολη λύση. Πολλές φορές για τους γονείς το ότι πιέζουν τα παιδιά είναι απλά η αίσθηση του καθήκοντος και ο τρόπος διαπαιδαγώγησης ότι κάνουν το σωστό, το καλύτερο, το χρέος τους.
Το πιο δυνατό όπλο του γονιού στην προσπάθειά του να επηρεάσει θετικά το παιδί του είναι το παράδειγμα της ίδιας του της ζωής. Πρέπει λοιπόν να συλλογιστούμε τη δική μας ζωή. Πώς επιμένουμε στους στόχους μας, πόσο προσπαθούμε να εξελισσόμαστε. Μέσα από την ταύτιση του παιδιού με εμάς του ανοίγεται ένας δρόμος. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα διαλέξει π.χ. το ίδιο επάγγελμα, αλλά θα μάθει μια στάση ζωής. Οι γονείς κυρίως αποτελούν πρότυπα βάσει των οποίων το παιδί πειραματίζεται μέχρι να βρει τη δική του ταυτότητα.
Αν όμως η σχέση μας χαρακτηρίζεται κυρίως από συγκρούσεις, το παιδί έρχεται σε διαρκή αντίθεση με εμάς ή ταυτίζεται μόνο με τις αρνητικές μας πλευρές. Απαραίτητη προϋπόθεση για την υποστήριξη του παιδιού μας είναι ο σεβασμός και η χωρίς όρους αγάπη.
Επιπλέον, οι γονείς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βοηθάμε τα παιδιά μας περισσότερο όταν έχουμε ενδιαφέροντα και στόχους, ανεξάρτητα από τη ζωή των παιδιών μας.
Το διάβασμα θέλει… καλοπέραση
Ο γονιός δεν είναι άμεσα υπεύθυνος για τη σχολική απόδοση του παιδιού του, είναι όμως υπεύθυνος για τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων που απαιτεί η μελέτη. Όσο στριμωγμένοι κι αν είμαστε στο σπίτι μπορούμε πάντα να διαμορφώσουμε έναν ήσυχο, τακτοποιημένο χώρο που θα επιτρέψει στο παιδί να συγκεντρωθεί στους δικούς του στόχους. Όταν μελετά το παιδί δεν πρέπει να έχει πολλά ερεθίσματα να του αποσπούν την προσοχή, π.χ. παιχνίδια, τηλεόραση, τηλέφωνα κ.λπ.
Επίσης το διάβασμα θέλει… καλοπέραση. Οφείλουμε να ενθαρρύνουμε τα ευχάριστα διαλείμματα. Κανείς δεν μπορεί να είναι αποδοτικός αν δεν χαλαρώνει και ενδιάμεσα. Δεν ενοχοποιούμε το παιδί που επιδιώκει και τη διασκέδασή του.
Χρυσοί κανόνες:
• Βοηθήστε τα παιδιά να αγαπήσουν το διάβασμα, πάρτε τους κόμικς, βιβλία διασκεδαστικά που μπορεί να τους αρέσουν.
• Τα παιδιά παρατηρούν αυτό που κάνουμε, όχι αυτό που τους λέμε.
• Μη συγκρίνετε τα παιδιά με άλλα παιδιά. Κάθε παιδί χρειάζεται τον δικό χρόνο και τρόπο για να μάθει. Ανακαλύψτε τον μαζί.
• Ορίστε ένα πλαίσιο ελάχιστης μελέτης -δεν χρειάζονται άπειρες ώρες- που όμως θα τηρείται ευλαβικά. Συμφωνήστε από την αρχή τα μικρά διαλείμματα, 5’-10’ ενδιάμεσα, που νιώθει ότι χρειάζεται.
• Αν χρειάζεται να ξεκουραστούν λίγο πριν από τη μελέτη μην τα πιέζετε να ξεκινήσουν αμέσως μετά το σχολείο ή αμέσως μετά το φαγητό τους.
• Ο επαρκής νυχτερινός ύπνος και η ισορροπημένη διατροφή βοηθούν τα παιδιά να αποδώσουν καλύτερα.
• Ακούστε τις ανησυχίες-φόβους, ανασφάλειές τους σχετικά με το διάβασμα και προσφέρετέ τους λύσεις και συναισθηματική ανακούφιση.
• Δείξτε τους εμπιστοσύνη ότι μπορούν και χωρίς πίεση να μελετήσουν επαρκώς. Μη γίνεστε δεσμοφύλακες της μελέτης.
• Ζητήστε βοήθεια από ειδικό αν χρειάζεται.
• Αφήστε χρόνο για παιχνίδι/διασκέδαση και άλλες δραστηριότητες.
